Genius loci Aš. Życie kilku niemieckich rodzin od pierwszej republiki aż do traumatycznego wysiedlenia. Niepokojące świadectwo o czasach i ludziach, o których najchętniej byśmy zapomnieli. Aš. Miasto na samym zachodzie republiki, niegdyś błyszczący klejnot Sudetów, gdzie kwitł przemysł włókienniczy i handel. Było pełne sklepików, restauracji i kawiarni. Historia czasów, gdy wszystko zaczęło się rozpadać, zaczyna się w 1915 roku i kończy wysiedleniem. Tło polityczne jednak nie odgrywa w tej książce głównej roli. Główną bohaterką jest Hedvika. Dziewczyna, która od najmłodszych lat zmaga się z pewnym poczuciem niedostateczności, z przymusem, który każe jej robić jedne rzeczy, a innym uniemożliwia. Namiętnie stara się odciąć od Wernersreuthu, dzisiejszego Vernéřova, chociaż z różnych powodów jest z nim trwale związana. Przeżywanie Hedviky jest oderwane i przyciągające, obojętne i zaabsorbowane, buntownicze i pokorne. Hedvika zmaga się z uczuciami wyobcowania i miłości, takimi, jakie znamy z romansów, lecz przedstawionymi bez upiększeń. Książka Białe Źródło jest hołdem dla miasta Aš, po którym dziś nie szczeka nawet pies. Wciąż znajdujemy tu pozostałości przeszłości. Zawalone mury domów, piwnice, studnie. To kraina tajemnicza, gdzie natura wzięła swoją daninę za historyczny rozwój. Mimo to autorka w swojej wyobraźni widzi je jako miasto bogate i piękne, o ogromnym potencjale. Dlatego o nim pisze, dlatego tu żyje.