Dnia 15 sierpnia to się zaczęło. Ogarnęła nas artyleryjska kanonada i ogień Stalina, który trwał godzinami. Wciąż pamiętam, że tej nocy zaszło zaćmienie księżyca. Wyglądało to, jakby idealnie pasowało do nastroju dnia sądu. W swoich pozycjach wytrzymaliśmy codzienne gwałtowne ataki przez dwa tygodnie. Potem groziło okrążenie, ponieważ Rosjanie przeprawili się zarówno po prawej, jak i po lewej stronie od nas i posuwali się wzdłuż naszych skrzydeł. Wtedy nadszedł rozkaz opuszczenia pozycji i wycofania się. Następne sześć tygodni było najgorszym, co przeżyłem na wojnie. Każdego dnia nowe sytuacje, nocne odwroty, budowanie obrony i walka o utrzymanie pozycji do wieczora. I kolejna noc ta sama gra. O śnie nie było mowy, wszyscy wykazywali nadludzkie wysiłki, choć wielu naszych towarzyszy poległo lub zostało ciężko rannych. Wciąż słyszę ich krzyk. Na coś takiego nie da się zapomnieć. Książka opowiada o losach niemieckiego żołnierza Eberharda Dennerleina. Kiedy w 1936 roku wstąpił do 47. batalionu inżynieryjnego w Monachium, nastąpił prawdziwy przełom w jego życiu. Zobowiązał się do wiernej służby w Wehrmachcie przez całe życie. W wieku dwudziestu lat został już mianowany dowódcą kompanii. Po misjach wojskowych w Holandii, Belgii i Francji w 1943 roku został przeniesiony na front wschodni, gdzie zetknął się z brutalną i brudną rzeczywistością wojny. Jego dalsze losy pod koniec wojny splotły się także z dziejami Czechosłowacji. Z obozu w końcu trafił do rosyjskiej niewoli, gdzie spędził kilka lat. Przez cały ten czas zapisywał swoje przeżycia i myśli w dzienniku, który stał się ważnym świadectwem jego życia.