Ponad czterdzieści pięć lat panowania uczyniło Karola Wielkiego najsłynniejszym średniowiecznym władcą. Zorganizował około sześćdziesięciu wypraw wojennych i połowę z nich poprowadził osobiście. Jego energia była niemal niewyczerpana. Ambitne wyprawy zdobywcze, środki administracyjne w ramach władzy politycznej, odnowa kultury i oświaty, zbiory reformacyjnych przepisów i edyktów wymagały silnego i nieustannie działającego dworu królewskiego. Gerold, syn Gertrudy, poddanej na dworze Agilolfingów w Ratyzbonie, oraz ostatniego bawarskiego księcia Tassila, właściciel królewskiego majątku nad Dunajem, skryba, posłaniec i wysłannik, który właśnie przekroczył sześćdziesiątkę ósmego roku życia, postanowił chwycić za pióro i opisać swoje życie na służbie wielkiego Karola. Bowiem w przeciwieństwie do oficjalnego biografa króla Eginharta, Gerold odbył z Karolem niejedną wyprawę polową, a kto nie poznał króla w boju, ten wiedział o nim niewiele. I tak Gerold na starość nie waha się i ponownie zanurza w swoją pełną przygód przeszłość jak w gorące źródła i wlewa wszystkim i sobie czyste wino. Opisuje dobre i złe uczynki, rozrywki i okrutną walkę, miłości, których się nie zapomina, dzikie mordy podczas saskiej wyprawy i polityczne zwroty, niebezpieczne podróże po średniowiecznej Europie, niezłomną przyjaźń z arabskim kupcem Omarem, wspaniałe przyjęcie przez bizantyjską cesarzową oraz przeżycia z podróży do Rzymu. Zupełnie otwarcie opowiada o swoim zakazanym intymnym związku z córką Karola, Picą, którą kochał jak żadnej innej, o wpływie wielu żon i konkubin na postawy i decyzje Karola. Po śmierci Karola pobożny Ludwik wydał nowe rozporządzenia, a dwór przesycony radosną kobiecością przemienił się w posępny męski klasztor. Córki i konkubiny króla bez wyjątku zostały uwięzione w klasztorach, a jego były sekretarz znalazł się na liście "wrogów" Ludwika...