Tradycyjny cyrk żyje. Co jednak o nim wie współczesny człowiek w epoce technologii informacyjnych? To, co znajdzie w wyszukiwarce, to, co przyciągnie jego uwagę w pierwszych kilku sekundach w spocie telewizyjnym lub na YouTube. Dzisiaj przyciągają ci widoczni, inni, kolorowi. Dyrektor o hipisowskim wyglądzie, ten z tygrysem na smyczy, w pobliżu lidera ruchu politycznego.... Jaki jest jednak dzisiejszy tradycyjny cyrk? Ten pod namiotem, w okrągłej arenie, tam, gdzie są zwierzęta, akrobaci, klauni lub komicy, gdzie gra głośna muzyka, gdzie sprzedaje się watę cukrową, a zamiast gwizdków - świetlne miecze dla małych chłopców. Czy może o nim zaświadczyć człowiek, który odbiega od wyobrażeń o tradycyjnym cyrkowcu? Nie zobaczycie go w czerwonym atylu - tym archaicznym stroju węgierskich huzarów z przedminionego wieku - który przez lata kojarzył się z cyrkami, ani w czarnym fraku z cylindrem. Nie usłyszycie go, jak z chrząkającym i zacinającym się mikrofonem zapowiada program we własnym zakładzie, a tym bardziej nie będzie nagrywał „śmiesznych” odpowiedzi dla wygadanego klauna. Ale jeśli pokażecie jego zdjęcie co drugiemu mieszkańcowi Czech, powie: „To ten komediant… z cyrku. Dyrektor.” Jaromír Joo ma w tym roku sześćdziesiąt lat. Spróbujmy szukać w jego historii odpowiedzi na pytanie, jaki jest dziś cyrk i dlaczego taki jest, spróbujmy poznać niezwykłego człowieka. Dla niektórych może być powierzchownym egoistą, który nie robi tego, czego otoczenie oczekiwałoby od kierownika zakładu z 40 pracownikami i liczną, szeroką rodziną. Postarajmy się poznać człowieka, który kocha swoją pracę, daje jej wszystko, stara się, aby cyrk jako gatunek sztuki rozrywkowej w naszym kraju przetrwał i zarobił na siebie oraz, oczywiście, na tych, którzy go tworzą.