Autobiograficzna książka amerykańskiego dziennikarza Scotta Stossela to szczere i niczego nie ukrywające wyznanie życia z zaburzeniem lękowym. Jej autor, odnoszący sukcesy dziennikarz, skrywa w sobie codzienną walkę z wieloma fobiami, takimi jak emetofobia (strach przed wymiotowaniem), astenofobia (strach przed utratą przytomności), glossofobia (strach przed wystąpieniami publicznymi) czy agorafobia i klaustrofobia, oraz z irracjonalnymi lękami i obawami, które go paraliżują i bardzo utrudniają mu życie. Aby zrozumieć, co z nim "nie tak", wybiera podejście dość szerokie, zaczynając od starożytnych poglądów na choroby i metody leczenia, przez Freuda, aż po własne doświadczenia z psychologami i psychiatrami oraz przepisywanymi przez nich lekami. Autor rozważa także wywiad rodzinny i paralele z najbliższymi, rolę dziedziczności i środowiska. W końcu jednak pojednaje się ze swoimi demonami, gdyż w trakcie swojej drogi ku wyzdrowieniu odkrył wiele zalet, które daje mu jego stan, i bez których nie wyobraża sobie życia. Ta eksploracja własnej duszy przeplatana jest także szeregiem śmiesznych aż po absurdalne opowieści, których Stossel doświadczył w związku ze swoimi fobiami. Na przykład gdy dostaje ataku biegunki wśród wypoczywającej rodziny Kennedych w hotelu chronionym przez tajnych agentów, albo gdy doświadcza tzw. terapii ekspozycyjnej, podczas której pacjent cierpiący na emetofobię i astenofobię jest zmuszany do mówienia przed wyimaginowaną publicznością, z telewizją za plecami, odtwarzającą w pętli obrazy wymiotujących ludzi.