Michela Fabera porównywano różnie do Iana McEwana, Paula Austera czy Roalda Dahla, ale zbiór opowiadań Bliźnięta Fahrenheita w pełni dowodzi, że wszelkie szufladki są dla Fabera zbyt ciasne. W siedemnastu opowiadaniach autor zmienia gatunki niemal tak często jak miejsca: od szkockich wyżyn po wilgotną Dżakartę, od kąśliwej satyry społecznej po science fiction, od hołdu dla Poe’go po pastisz Irvine’a Welscha. Weźmy na przykład pierwsze zdanie opowiadania Jak mało potrzeba, w którym młoda matka obawia się, że ciężar macierzyństwa pozbawi ją rozumu i życia: „Kiedy pewnego śródowego poranka Christine na chwilę nie uważała, upuściła dziecko na podłogę i ono się jej połamało.” Inne opowiadania traktują o pacjencie, który po pięciu latach niespodziewanie budzi się ze śpiączki, o kraju, który tajemniczo pogrąża się w mroku, o bezdomnych trafiających do złowrogiego schroniska, oraz o spekulacjach dotyczących losu myszy wyrzuconej z okna kamienicy. Witamy w niepokojącym świecie Fabera, gdzie tajemnicze, figlarne i makabryczne elementy mieszają się w dziwacznej, a jednak ujmującej harmonii. Podobnie jak Auster, Faber chętnie umieszcza swoje postacie nie tylko na marginesie społeczeństwa, lecz także na granicy zdrowia psychicznego, a nawet samej rzeczywistości. Stąd kieruje ich niepewnym kursem i posyła w marsz. Niektórzy sobie poradzą, inni nie, ale wszyscy przykuwają uwagę czytelnika.