Mogłoby się wydawać, że o losach przewoźników ze Szumawy przez granicę tworzoną Żelazną Kurtyną i tych, którzy sami próbowali uciec, już „wszystko” zostało napisane. Ta książka jednak przekona cię, że tak nie jest. Pojedyncze opowieści są powiązane zarówno tematycznie, jak i przez splatanie losów ich bohaterów. Opowiedziane są nie tylko dramatycznie, ale też wyjątkowo wyrafinowanym językiem literackim, który należy się beletryzowanej literaturze faktu, ale jest dość rzadki. Nie brakuje głębszych związków ani filozoficznych rozważań nad ludzkim losem, historią. Każda beletryzowana historia jest oparta i udokumentowana faktami oraz uzupełniona faktograficznym komentarzem, czasem dość obszernym. Ma to sens, ponieważ autorowi udało się zdobyć i wykorzystać dotąd niebadane materiały archiwalne, które przypadkiem ocalały przed zniszczeniem. Dzięki nim podaje dotąd nieznane dane i czasem znacząco koryguje utarte wyobrażenia, w tym dotyczące działalności „Króla Szumawy” Kiliana Nowotnego. Ta książka opowieści jest zatem pod wieloma względami również faktograficznym odkryciem. W skład książki wchodzą reprodukcje kluczowych dokumentów archiwalnych, fotografie z epoki oraz kolorowa wkładka ze współczesnymi zdjęciami „starych miejsc” autorstwa znanego fotografa Szumawy Vladislava Hoška. Książka opowieści podzielona jest na dwie części zatytułowane Ostatnia droga „Króla Szumawy” (osiem historii) oraz Pod prąd (sześć historii). Literackim rdzeniem opowieści pierwszej części (Ostatnia droga „Króla Szumawy”) jest ostatnia podróż Kiliana Nowotnego, zwanego Królem Szumawy, z jego grupą, która w maju 1950 roku prowadziła z Niemiec na terytorium Czechosłowacji do przygranicznego miasta Vimperk. Każdej z czterech głównych postaci tej wyprawy, wraz z ich pomocnikami, poświęcona jest osobna rozdział. Historie drugiej części książki (Pod prąd) mają szersze ramy, a korzenie niektórych sięgają aż okresu okupacji. Dotyczą jednak głównie okresu po 1948 roku i lat pięćdziesiątych, gdy „porządni przestali być czujni, a wskutek utraty czujności stopniowo na decydujące stanowiska trafiali ludzie, którzy w żądzy władzy byli zdolni do wszelkich nieuczciwych czynów”. Również w tej części rozwijają się dramatyczne losy „zwyczajnych” ludzi, którzy nie dali się złamać i na swój sposób przeciwstawiali się złu. „Postać Kiliana, rodowitego mieszkańca Równin Szumawskich, zainteresowała mnie już wtedy, gdy byłem obecny jako widz na pokazie filmu „Król Szumawy” w sali kina w Sušicy, gdzie film miał premierę w całym kraju 25.12.1959. Wtedy małemu powiatowemu miastu przypadł ten zaszczyt, ponieważ reżyser Karel Kachyňa wybrał dla niektórych scen plenerowych miejsca z przygranicznych części tego powiatu. W Sušicy mieszkałem wtedy u rodziców i słyszałem z różnych stron zupełnie inne wersje historii niż te pokazywane na ekranie. Czułem, że prawdziwa historia jest owiana tajemnicą, i tak było jeszcze kilka lat temu, zanim nadarzyła się okazja do poszukiwań w dokumentach archiwalnych. Dzięki pracownikowi Archiwum Służb Bezpieczeństwa odnaleziono pudełko, które dziwnym zrządzeniem losu ocalało przed zniszczeniem i stało się podstawą mojej pracy.” Vilém Hrach