Paci, paci, paciczki = wspaniale opowiedziane lata pod psem. W naszej literaturze nie brakuje mniej lub bardziej autobiograficznych proz, które w sposób mniej lub bardziej satyryczny lub nostalgiczny spoglądają na czasy przed listopadem 1989 roku. Tymczasem ironiczne Paci, paci, paciczki Baumana wyróżnia się w tej wyimaginowanej serii wielokrotnie: przede wszystkim stylem narracji, który przywodzi na myśl etiudy dziecięce i niedziecięce (w przypadku chłopca, wielorako wykorzystywanego i nieokrzesanego, raczej niedziecięce), a także opowieści postaci hrabalowskich - z ich pędem, spontanicznością i naturalnością. Wyjątkowa jest też wręcz szokująca otwartość w ukazywaniu życia wewnętrznego i intymnego. Główny bohater ma okropne dzieciństwo, ojca stalinowca w każdym calu, tzn. także na „froncie domowym”, i dopiero z upływem czasu wyzwala się z ograniczeń rodzinnych i epokowych, przynosząc niezwykły obraz własnego dojrzewania i coming-outu w czasach dość nieliberalnych. Nad książką Baumana będziecie śmiać się głośno, choć jej świat w gruncie rzeczy jest nieco pięknosmutny. Fakt, że drugie wydanie ukazuje się prawie trzydzieści lat po pierwszym, świadczy o tym, że nawet w kontekście współczesnej produkcji literackiej pozostaje zjawiskiem, które ani po trzech dekadach od napisania nie straciło nic ze swojej wyjątkowości i rzucającej się w oczy wartości.