Czytania o Richardzie Weinerze przedstawia chronologicznie ułożony wybór artykułów krytycznych, polemicznych i bilan­sowych, przybliżających osobowość pisarza Richarda Weinera. Teksty z lat 1919-1969 koncentrują się na okresie, gdy kształtował się krytyczny i literaturoznawczy obraz autora, gdy formował się fenomen niezrozumiałego, samotnego, nieuporządkowanego czy nieprzynależnego Weinera, „dziwnego człowieka” literatury czeskiej. Wybór refleksji nad twórczością Weinera - od pierwszych dojrzałych zbiorów opowiadań i poezji aż po artykuły dokumentujące odrodzone zainteresowanie jego dziełem w latach sześćdziesiątych - ukazuje dramatycznie zmieniający się wizerunek pisarza od „uroczego poety”, przez „desertora swego pokolenia”, aż po outsidera, samotnika i „Einzelgängera”, którego samotne dzieło ma jednak zdolność orientowania. Antologia nie może zastąpić historii recepcji jego twórczości, chce jednak uchwycić jej kluczowe momenty. W barwnym splocie ówczesnych (od)głosów zreflektowana lub zapowiedziana jest większość tematów i motywów, które stały się punktem odniesienia i które nowe akcenty pogłębiły w późniejszych badaniach. Pierwsza część książki zawiera dwa osobiście nacechowane teksty autora, odnoszące się do kwestii jego żydowskości i samotności. Kolejne dwie części mapują krytyczny oddźwięk dzieł z pierwszego okresu twórczości autora, tj. jego najwybitniejszych utworów z lat 1928-1933 (A. Novák, F. Götz, M. Rutte, K. Sezima, J. Vodák, J. Štyrský i inni). Czwarta część podsumowuje rozważania, które od połowy lat trzydziestych usiłowały „rehabilitować” twórczość autora i ukazać ją w jej kompleksowości (F. X. Šalda, B. Novák), a także bilansować ją po śmierci autora (V. Černý, A. M. Píša, J. Chalupecký, O. Králík, J. Pistorius). Ostatnia część prezentuje artykuły autorów czasopisma Tvář (Z. Hejda, V. Linhartová, B. Doležal), którzy w swoim ponownym odkrywaniu Weinera byli prowadzeni głębszym poczuciem pokrewieństwa z poetyką i etyką jego twórczości.