Polski poeta ANDRZEJ SULIMA-SURYN (1952-1998) należy do osobistości, dla których poezja jest życiową postawą, a pisanie zapisem duchowej drogi, nie literaturą. Duszą filozof, z zawodu włóczęga i gość. Jego natura nie pozwalała mu wejść w kręgi oficjalnej literatury, dbać o publikowanie i rozpowszechnianie swoich tekstów. Twórczość mimo to nie zginęła, imię i osobowość autora nie zostały zapomniane. W kontekście literatury polskiej jest uważany, bez własnego świadomego kierunku, za odrębnego kontynuatora spuścizny Edwarda Stachury; uznawanym wzorem poetyckim był Czesław Miłosz. Teksty Suryna są wyrazem marności, nieskończonego piękna i śmieszności życia, dążenia do ustanowienia harmonii drogi ascezy ze zmysłowością i erotyzmem. Formalną inspiracją jest prostota wschodnich form poetyckich, źródłami życiowymi są ideały chrześcijaństwa, buddyzmu i taoizmu, myślowym punktem wyjścia rozważania i wnioski C. G. Junga, G. I. Gurdżijewa, T. Mertona, R. Steinera, A. de Mella. Przeciwieństwem tych źródeł inspiracji i cechą, która czyni z twórczości Suryna całkowicie osobiste świadectwo niespowinowacone z żadnym systemem religijnym lub filozoficznym, jest jego poczucie humoru, zamiłowanie do żartów w formie kalamburów, ironiczny dystans wobec wielkiej filozofii i samego siebie. Teksty do tej książki zostały wybrane z zamiarem stworzenia portretu niezwykłego człowieka. Aby był jak najbardziej żywy, twórczość poety jest oprawiona tekstami jego bliskich i przyjaciół, którzy próbują słowami uchwycić nieuchwytne charyzmę jego osobowości.