Powieść Genialna przyjaciółka jest pierwszym tomem tetralogii o tym samym tytule, która zachwyciła czytelników niemal na całym świecie i zyskała zasłużoną uwagę krytyki literackiej (ostatni tom był m.in. nominowany do włoskiej nagrody Strega i znalazł się w szóstce kandydatów do The Man Booker International Prize). Neapolitańska peryferyjna dzielnica Luzzatti (w tekście jej nazwa jednak nigdy nie pada), lata pięćdziesiąte XX wieku. To właśnie tam i wtedy zaczyna się historia jednego kobiecego przyjaźnienia. Narratorką jest Elena, która jako stara kobieta wspomina swoje życie, które - o ile sięga jej pamięć - zawsze było kształtowane przez silną osobowość genialnej Lily. Sama zaś jest kluczową postacią także dla losów Lily; w jej oczach to właśnie ona jest tą genialną przyjaciółką. Kamieniem węgielnym ich skomplikowanej relacji jest dążenie do zaistnienia w męskim świecie, którego konwencjonalne ramy są dla nich tak samo krępujące jak granice ich dzielnicy pełnej obłudy i przemocy. W powieści czytelnik poznaje nie tylko dwie protagonistki, ale i cały mikrokosmos neapolitańskiej dzielnicy splecionej gęstą siecią konwencji i namiętności, którego korzenie sięgają czasów faszyzmu, drugiej wojny światowej, świata sprzed Eleny i Lily. Narratorka na przykładzie jednej dzielnicy przeprowadza nas przez przemiany włoskiego społeczeństwa od powojennego ubóstwa po gospodarczy cud lat sześćdziesiątych, wtajemnicza w ideologiczne i przyziemne spory między komunistami a camorrą, ale centralnym tematem powieści i całej serii pozostaje przyjaźń wzajemnie odmiennych bohaterek, ukazana z niemal bezlitosną szczerością jako system połączonych naczyń, jako bolesne odbicie, jako przez całe życie trwające współzawodnictwo, jako silna więź, która często dławi. Prawdziwą tożsamością Eleny Ferrante środowisko literackie interesuje się od początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy ukazała się jej powieściowa debiut Lamore molesto (1992, Troskliwa miłość) pod nazwiskiem (lub pseudonimem) używanym przez autorkę. Międzynarodowy sukces tetralogii Genialna przyjaciółka, składającej się z powieści Lamica geniale (2011, Genialna przyjaciółka), Storia del nuovo cognome (2012, Historia nowego nazwiska), Storia di chi fugge e di chi resta (2013, Historia tych, którzy odchodzą, i tych, którzy zostają), Storia della bambina perduta (2014, Historia zagubionej dziewczynki), pobudził intensywniejsze poszukiwania jej tożsamości. Profesor uniwersytecki Marco Santagata, na podstawie literackiej analizy jej dzieł, jest przekonany, że za nazwiskiem Eleny Ferrante kryje się historyczka Marcella Marmo; dziennikarz Claudio Gatti, analizując przepływ pieniędzy, wysunął tezę, że jest nią tłumaczka Anita Raja, żona pisarza Domenica Starnone. Istnieją też teorie, że autorem książek jest sam Starnone, inni spekulują o zespołowej współpracy małżeńskiego duetu lub także innych osób z otoczenia wydawnictwa Edizioni E/O, które publikuje książki Eleny Ferrante. Kimkolwiek jest Elena Ferrante, obecnie krytycy zaliczają ją do największych żyjących włoskich autorów, a tygodnik Time w 2016 roku umieścił ją wśród 100 najbardziej wpływowych ludzi świata. Jej mistrzostwo narracyjne, które nie opiera się na eksperymentach narracyjnych, lecz na porywającej sile opowieści o najbardziej podstawowych ludzkich więzach uczuciowych, mogli już poznać czescy czytelnicy w powieści Dny opuštění (2011). Jej powieści Troskliwa miłość i Dny opuštění zostały zekranizowane (1995, reż. Mario Martone i 2005, reż. Roberto Faenza); obecnie na motywach tetralogii Genialna przyjaciółka w produkcji firm Fandango i Wildside przygotowywany jest serial telewizyjny The Neapolitan Novels.