Literacki powrót wielkiego włóczęgi. Nieznane i dotąd nieopublikowane teksty. Wspomnienia o kumplu Jaroslavie Haškovi. Opowiadania z protektorskiej Wysoczyny. Kręte wierszyki. Złośliwie ironiczny uśmiech, zdarty skórzany płaszcz, podkolanówki, skórzane okute buty, mocna laska. A na plecach plecak, a w nim albo grzyby, albo kapcie i golenie. Tak przemierzał czesko-morawską krainę Zdeněk Matěj Kuděj (1881-1955), opowiadacz, twórca wierszowanych form, aktor ziemniaczanego teatru, tłumacz Burroughsowego Tarzana, redaktor, grzybiarz, praktykant apteczny, czyściciel jelit w rzeźni, zmywacz naczyń w Nowym Jorku, farmer w Kanadzie, więzień carskiej policji w Kijowie. Człowiek na całe życie stojący z boku i outsider, który nie mógł zmieścić się w podręcznikach. Nigdy też nie utożsamił się z żadną ideologią polityczną - nazizm i komunizm były mu obce. Najbardziej pragnął wolnej niepodległości. Redaktor książki Miloš Doležal odnalazł w archiwach państwowych i prywatnych szereg nieznanych rękopisów Kuděja i zestawił z nich barwną całość. Zawiera ona zabawne wierszowane rymowanki, ironiczne cięte uwagi i melancholijne westchnienia. Kudějowe opowiadania pisane w czasie protektorackiej ciemności na Wysoczynie, których bohaterami są ludzie wytrzebieni przez życie i klimat, zadymione gospody i krajobraz. A przede wszystkim dotąd niepublikowane barwne wspomnienia Kuděja o przyjacielu i kompanie Jaroslavie Haškovi. Książkę graficznie opracował Luboš Drtina, a ilustracjami opatrzył artysta i rzeźbiarz Jakub Grec.