Zamek w Otranto (1765) pierwsza powieść gotycka łączy romans rycerski z nowoczesnym dreszczowcem. Na progu zaślubin młodego Konrada z Izabelą z nieba spada olbrzymi hełm i miażdży dziedzica rodu Manfreda; stare proroctwo budzi się do życia, a władca, owładnięty żądzą utrzymania władztwa, postanawia pojąć narzeczoną syna za żonę. Izabela ucieka labiryntem lochów do kościoła św. Mikołaja; portrety schodzą z ram, a mroczne krużganki szepczą o klątwie prawowitego pana Otranto. W tej opowieści groza stale sąsiaduje z litością, akcja pędzi prosto ku katastrofie, a postaci mają wyraźne kontury zgodnie z klasycznymi regułami dramatu. Zrodzona ze snu Horacea Walpolea, książka otworzyła epokę literackich upiorów i zamków: to tu rodzi się estetyka, która poprowadzi do Radcliffe, Poego i całej tradycji horroru. Zamek w Otranto wciąż działa: jako mroczna baśń o winie i dziedzictwie, o pysze karanej przez los i o niewinności, która w półmroku korytarzy znajduje odwagę, by ocalić siebie i prawdę.

Nowe tłumaczenie

Pełna wersja tekstu

Wydanie ilustrowane

Papier lux