Literatura polega na pamięci. Poezja szczególnie jest na to podatna, wystarczy bowiem jakiś drobiazg, fragment pejzażu, przedmiot czy wydarzenie, a otwiera się, jak za pociągnięciem magicznej różdżki, zaczarowany świat, nie tylko wspomnień czy przywołań. Zaczyna się wartościowanie tego, co przeminęło, ale co również trwa nadal. Przeważnie jest to jakaś próba ocalenia, nie tylko swoich uczuć, ale i poglądów. Tak przyjętej perspektywie towarzyszy często przesłanie, swoisty dekalog do którego odwołuje się podmiot liryczny wierszy czy sam autor. W przypadku Józefa Chodakowskiego jest podobnie. Z jednej strony jego poezja przywołuje tragiczne wydarzenia naszej historii, której ostatni świadkowie powoli odchodzą na lepszą stronę błękitu, z drugiej są to powroty do dzieciństwa, młodości, do miejsc, które często określamy mianem naszej małej Ojczyzny. Liryka Chodakowskiego zawiera w sobie nie tylko piękno idei, odwołania do poświęcenia, patriotyzmu czy honoru, ale delikatną subtelną uczuciowość. W swej poetyce nawiązuje do tradycyjnych form polskiego wiersza, do nastrojowości znanej choćby z poezji Bohdana Zaleskiego czy Mieczysława Romanowskiego. ... ukryj opis