\"Białe wiersze\" to zaduma dojrzałego człowieka nad światem, życiem: \"Życie, po co jest\"? Człowieka, który uświadomił sobie, że żyje w niepojętym, a otaczający świat pełen jest bolesnych pułapek i ludzi z \"gatunku\" homo homini lupus, którzy zatracili dobro, stając się ubogimi duchem. \"Ludzie są jak niewidomi na wzgórzu,/ jak otępiali w rozumie i głusi w ciszy\". Ale jest to też człowiek, który mimo wszystko pielęgnuje w sobie wiarę, że jednak \"(...)życie zależy od nas\". Adam Jarmula - pracuje naukowo na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie w katedrze Fizyki i Biofizyki na Wydziale Nauki o Żywności. Generalnie Interesuję się sztuką i literaturą (ulubieni pisarze to: Jorge-Luis Borges, Gabriel-Marcia Marquez, Vaclav Havel i Ota Pavel); bywalec galerii malarskich i muzeów. Miłośnik szachów. Pasją do nich zaraził swoich dwóch synów, zwłaszcza młodszego, Łukasza, który jest arcymistrzem szachowym.