Czy życie ma sens? Czy \"człowiek\" to brzmi dumnie? Takie między innymi pytania zadaje sobie (i nam) Adam Jarmuła w swoim drugim tomie poezji \"Spotkanie z Człowiekiem\". Pytając, próbuje znaleźć odpowiedź (odpowiedzi), która (które) jest niczym innym, jak rozpaczliwą próbą uchwycenia nadziei, bo przecież \"Człowiek nie stanie się lepszy,/ najwyżej gorszy\", \"Człowiek jest stracony\" i \"Z mądrością swoją może dojść do piekła i na tym / kończy się jego podróż\". A w końcu: \"Nie ma wojny bez człowieka, nie ma głodu bez człowieka, / nie ma zbrodni bez człowieka, nie ma wreszcie miłości bez człowieka\". Widzi jednak przysłowiowe światełko w tunelu: \"() spróbuj/ być jak małe dziecko - zafascynowane światem i nieczujące jego / beznadziei. Spróbuj kochać życie i ludzi otaczających Cię. / Jeśli to się nie uda, to po co żyć?\". Adam Jarmuła - pracuje naukowo na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie w katedrze Fizyki i Biofizyki na Wydziale Nauki o Żywności. Interesujesię sztuką i literaturą (ulubieni pisarze to: Jorge-Luis Borges, Gabriel-Marcia Marquez, Vaclav Havel i Ota Pavel); bywalec galerii malarskich i muzeów. Miłośnik szachów. Pasją do nich zaraził swoich dwóch synów, zwłaszcza młodszego, Łukasza, który jest arcymistrzem szachowym. W dorobku literackim ma tom \"Białe wiersze\" (Liberum Verbum 2024).