Nowy tom wierszy Małgorzaty Felickiej, to zbiór pieśni żałobnych o ziemi i ludziach, ale nie jest to termin, do którego podczas lektury powinniśmy się nadmiernie przywiązywać. Utrwalone w wierszach obrazy dają ciche świadectwo obecności w miejscu, które choć stałe w swoich granicach, z dnia na dzień traci pierwotną skalę. Autorka przygląda się tej utracie, dokonując własnych obliczeń i rachunków. Dodając, utrzymując lub wykreślając zasoby, które w sposób pośredni lub bezpośredni łączą się z upływającym czasem. W tym zbiorze liczy się zwłaszcza pamięć, jest to zresztą jeden z ważniejszych motywów twórczości Małgorzaty Felickiej. Drugim ważnym ośrodkiem jest przyroda. Nieustannie wnikająca w człowieka. Wszechwładna, wszechogarniająca. Sycąca i uleczająca każdy skrawek ludzkiego życia. Przestrzenie pół, zwierzęta, zwłaszcza drzewa. Wszystko to razem domaga się głosu i uwagi. Poetka doszlifowała każdy wiersz, przez co otrzymujemy cenne precjoza, którym możemy przyglądać się bardzo długo, żeby nie powiedzieć bez końca.