Książka Moniki Ładoń ujawnia wszystkie cechy jej pisarstwa naukowego: autentyczną fascynację człowiekiem i przygodami jego ducha i ciała, literatura jako zapis tego podwójnego może nawet bardziej cielesnego niż duchowego ludzkiego doświadczenia, etyczna wrażliwość i intelektualna uczciwość w podejmowaniu tematów granicznych i stabuizowanych, do jakich należą chorowanie i umieranie, rzetelna wiedza literaturoznawcza, warsztatowa sprawność, umiejętność zastosowania koncepcji wykrystalizowanych w zachodniej humanistyce do analiz literatury polskiej.
Posiada ponadto jeszcze jedną ważną cechę, obecną wprawdzie już we wcześniejszych pracach autorki, lecz traktowana dotąd raczej jako efekt uboczny jej aktywności intelektualnej, a mianowicie: żywioł literackości (z recenzji wydawniczej dr hab. Agaty Zawiszewskiej, prof. UŚ).