František Šmahel należy do najważniejszych europejskich mediewistów. Przez niemal pięćdziesiąt lat w oryginalny sposób zajmuje się dziejami czeskiego i europejskiego późnego średniowiecza, kładąc nacisk na genezę czeskiej reformacji, historię edukacji i uniwersytetów oraz wczesny humanizm. W ostatnich dekadach rozszerzył swoje zainteresowania również na dzieje mentalności i kulturę późnego średniowiecza. Poszukiwanie nowych podejść badawczych najpełniej objawiło się w wspaniałej i pomysłowej książce Cesta Karla IV. do Francie 1377-1378 (2006) oraz w monografii Diví lidé (v imaginaci) pozdního středověku (2012). Na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać, że powrót Šmahela do Jana Husa (i do korzeni rewolucji) jest paradoksem. W rzeczywistości jednak tak nie jest. Życiorys czeskiego reformatora napisany żywo (możemy go czytać także jako pendant do biografii Jeronýma Pražského autorstwa Šmahela), który choć zanurzony w średniowieczu, w wielu aspektach wyprzedził swoją epokę, jest książką o wyobraźni społecznej w czasie kryzysu wiary i narastającego napięcia społecznego. Hus Šmahela jest człowiekiem wątpliwości, człowiekiem poszukiwania prawdziwych dróg. Człowiekiem wzorców i ideałów, uosobionych życiem biblijnym i bystrze myślącym Wycliffem. Jednocześnie jest reformátorem, który wszystko, co czyta, ogląda krytycznym okiem uniwersyteckiego mistrza. W przeciwieństwie do wielu współczesnych krytyków Kościoła jego epoki potrafi jednak zaryzykować i w imię prawdy iść głową przeciwko ścianie, z przeczuciem, że nie ma powrotu. Sędzią nie jest dla niego tylko Bóg, lecz także jego własne sumienie, jak również poczucie odpowiedzialności wobec tych, do których przemawia i którzy go słuchają. Hus w interpretacji Šmahela nie jest intelektualistą, który dowolnie manipulowałby tłumem. To człowiek wiary, jak i człowiek czynu, który doskonale wie, że czasem trzeba się wyrzec samego siebie, aż po granicę samopoświęcenia.

Wydanie książki wsparło miasto stołeczne Praga.