(...) terenem, na którym rozwinęła się i efektywna kultura przekładu, i refleksja nad przekładaniem jako zjawiskiem artystycznym i ściśle określoną umiejętnością, jest piśmiennictwo łacińskie. Nieomal od zarania żywi się ono tłumaczeniami i zarazem przeróbkami utworów greckich. Otwiera je - zapewne już w drugiej połowie III w. p.n.e., ledwie w parędziesiąt lat od przełożenia Biblii na język grecki - dokonany przez Liwiusza Andronika przekład Homerowej Odysei i odtąd przez długie lata wcale pokaźny obszar piśmiennictwa łacińskiego wypełniają tłumaczenia i przeróbki utworów greckich. Jest rzeczą naturalną, że ta obfita praktyka przekładania i przerabiania zrodziła z czasem odpowiednio bogatą refleksję teoretyczną nad przekładaniem jako umiejętnością i sztuką. (ze Wstępu prof. Juliusza Domańskiego)