W pokoju obok sali sekcyjnej czekało i gorzko jęczało czternaścioro cygańskich dzieci. Doktor Mengele nie odezwał się do nas ani słowem i przygotował strzykawki dziesięcio- i pięciomililitrowe. Z jednego pudełka wyciągnął Evipal, z kolejnego chloroform w ampułkach dwudziestomililitrowych i położył je na stole. Potem przyprowadzili pierwsze bliźnię - czternastoletnią dziewczynę. Mengele rozkazał mi ją rozebrać i położyć na stół. Następnie wstrzyknął jej do żyły prawej ręki Evipal. Gdy dziewczyna zasnęła, wyczuł jej lewą komorę serca i wstrzyknął 10 ml chloroformu. Po jednym małym szarpnięciu dziewczyna nie żyła. Potem Mengele kazał przenieść ją do kostnicy. Tą samą metodą wszystkie bliźnięta zostały zamordowane w ciągu nocy. Josef Mengele był dla ocalałych symbolem hitlerowskiego ostatecznego rozwiązania, ucieleśnieniem jego okropieństw - chłodny, zdystansowany i zawsze doskonale przygotowany do długotrwałych rytuałów śmierci, diabelskich selekcji, w których młody doktor SS brał regularnie udział podczas dwudziestu jeden miesięcy spędzonych w obozie koncentracyjnym Auschwitz. Wspomnienie o mężczyźnie drobnej postury, z uczesanymi włosami w ciemnozielonym, precyzyjnie wyprasowanym kitlu, z dokładnie ogoloną twarzą i czapką z symbolem śmierci SS, założoną nonszalancko na bok, pozostaje wyryte w pamięci tych, którzy przeżyli jego badawcze spojrzenie zaraz po przybyciu na stację w Auschwitz. Lekko rozkroczony w wypastowanych butach, z kciukiem opartym na pasku z pistoletem, badał swoją zdobycz chłodnymi, przenikliwymi oczami. Śmierć w lewo, życie w prawo. Przyjmuje się, że czterysta tysięcy ludzkich istnień - niemowląt, małych dzieci, młodych dziewcząt, matek, ojców i dziadków - lekkomyślnie odsyłała w lewo laska trzymana przez rękę w rękawiczce. Mengele był głównym dostawcą komór gazowych i krematoriów. Czasami jego zabójcza maska znikała z twarzy, a Mengele ożywał. Jego oczy iskrzyły podekscytowaniem, a gesty stawały się bardziej żywe. Działo się tak w momentach, gdy genetyk Josef Mengele ujrzał bliźnięta.