Swoją ostatnią fikcyjno-autobiograficzną książkę Škvorecký oferuje jako zabawną „rozrywkę na stare tematy o życiu, kobietach, przeznaczeniu, marzeniach, klasie robotniczej, milicjantach, miłości i śmierci”. Pisał ją z humorystycznym dystansem i autoironią w emigracyjnym bezczasie i jakby w kalejdoskopie absurdalnych miniopowieści z młodości w protektoracie i z nędzy za stalinizmu - które przeplatają się z komicznymi debatami podczas spotkań rodaków w Kanadzie oraz z profesorskimi zmaganiami Škvoreckého z „dziećmi z prerii, które «umieją czytać, ale nie rozumieją literatury»” - znajdował w nich szczególne znaczenie i sens. Uciekinierzy - ofiary reżimu, patrioci i emigranci za lepszym życiem, jak również karierowicze i przestraszeni odwiedzający oraz donosiciele z Husákowego reżimu przywołują autorowi nostalgiczne wspomnienia o dawnych miłościach i przygodach. Absurdom opowiadanych losów podkreślają dialogi we wschodo-czeskiej gwarze i w rodakowskim czenglish. Pomimo całej komediowości przez powieść prześwituje smutek nad losem tchórzy złapanych w pułapkę totalitarnego reżimu, jak też nad całkowitym niezrozumieniem czeskiego doświadczenia pod kanadyjskim niebem, gdzie już złowrogo wyrastają pierwsze pędy poprawności politycznej. „Dlaczego to opowiadasz?”, pyta autora kanadyjska studentka literatury. „Dla radości, żalu i smutku z życia i śmierci, Ireno.” Anglosasi jednak potrafią docenić humor i nie respektować utartych reguł. Opus magnum Škvoreckého, zdyskwalifikowane przez czeskość, otrzymało w Kanadzie państwową nagrodę za beletrystykę napisaną po angielsku.