Gdy Skrzydła Michaiła Kuzmina wyszły drukiem w 1906 roku, wzbudziły sensację. Choć przyjęta przez autora forma artystyczna odwołuje się do dialogów Platona i oświeceniowej powiastki filozoficznej, wielu czytelników upatrywało w utworze powieść pornograficzną, której podstawowym celem był opis nieznanego świata homoseksualistów. Pisarz rzucał wyzwanie dotychczasowym normom obyczajowym i testował granice społecznej tolerancji, nie godząc się na upatrywanie w homoseksualizmie słabości, choroby, grzechu czy dowodu nieprzystosowania do świata. Symboliczne skrzydła stanowią dla Kuzmina atrybut swobody i odwagi, służą wzniesieniu się ponad mieszczańską moralność. Jest to przede wszystkim powieść o formowaniu się osobowości, odwołująca się do mitu inicjacyjnego, który nakłada na człowieka obowiązek poznania, przede wszystkim poznania siebie. Utwór jest pochwałą miłości identyfikowanej z wolnością, a przysługująca człowiekowi wolność to nie jałmużna, lecz należne mu prawo, ustanowione przez tego, kto przypina duszy ludzkiej skrzydła.
ukryj opis