Każdy z nas jest czyjąś życiową miłością - tymi słowami rozpoczyna swoją spowiedź Max Tivoli i dodaje: to chciałem zanotować na wypadek, gdybym został zdemaskowany i nie był w stanie dokończyć wszystkiego… Max jest potworem, nieco podobnym do skrzatów z bajek. Urodził się w ciele starego mężczyzny i rozwija się odwrotnie - podczas gdy jego duch stopniowo się starzeje, jego ciało młodnieje. W trzech częściach powieści kilkakrotnie spotykamy jego przeznaczeniową miłość - Alice: po raz pierwszy, gdy stary Max zaleca się do niej jako do dziewczyny i zostaje odrzucony; po raz drugi, gdy żyją razem w małżeństwie, a Max starannie ukrywa swoją tożsamość; po raz trzeci, gdy przypadkowo staje się jej adoptowanym synem. Historia na pierwszy rzut oka brzmi nieco fantastycznie, ale gdy przyjmiemy zabieg autora, zostajemy wciągnięci w fascynujące opowiadanie pełne nieoczekiwanych sytuacji i zwrotów akcji. Krytycy wspominają o Lolita Nabokova, z tym że bohater musi najpierw odmłodnieć, aby móc zabiegać o dziewczynę swego serca. Powieść celowo narusza nasze utrwalone pojęcie o biegu czasu i dzięki filozoficznym rozważaniom autora mamy możliwość spojrzeć jego oczami na codzienne sprawy z zupełnie innego kąta. Książka przybliża atmosferę społeczną San Francisco końca XIX i pierwszych dekad XX wieku z taką suwerennością, która - podobnie jak sam życiorys Maxa Tivoliego - zadziwia już po pierwszych stronach.