Wiersze w tomiku Danuty Pasieki traktują o Bogu i ludzkich zaniedbaniach, o godnym, godziwym życiu, o rodzinie, miejscach w przestrzeni, w których dostrzegamy siebie, nazywamy nasze uczynki po imieniu, o wyborach, podejmowanych każdego dnia, o pracy i o poezji...
Autorka mówi nam jak powinniśmy żyć, ale nie robi tego wprost, nie daje gotowych rad, nie przepisuje recept na doskonałość. To pozostawiam nam, bo wierzy w mądrość czytelników, w ich nieograniczone możliwości interpretacyjne. Poetka analizuje pewne stany, które wpływają na percepcję świata i dlatego godne są utrwalenia.
Liryka czasu przeszłego to określenie zdaje się najbardziej oddawać egzystencjalną problematykę utworów Danuty Pasieki.
Piszą mnie wiersze to książka wyjątkowo mądra i przemyślana. Poetka stara się zwrócić uwagę na te aspekty ludzkiej egzystencji, które pozwalają nam na chwilę refleksji.