Kiedy w 1999 roku ludzie wokół Borysa Jelcyna usiłowali znaleźć zastępcę dla swojego podupadającego i coraz mniej popularnego prezydenta, ich wybór padł na wówczas niemal nieznanego Władimira Władimirowicza Putina, człowieka bez twarzy, o którym sądzili, że z łatwością uda im się ukształtować go według własnych wyobrażeń. I rzeczywiście, zarówno Rosja, jak i oszołomiony Zachód byli zdeterminowani, by widzieć w nim postępowego przywódcę swoich marzeń, nawet wtedy, gdy Putin bezlitośnie rozbił rosyjskie media, wyrwał władzę i bogactwo z rąk biznesmenów i zlikwidował kruche rodzące się mechanizmy demokratyczne. W ciągu kilku lat usunięto wszelkie przeszkody, które mogłyby mu w jakikolwiek sposób przeszkodzić w sprawowaniu niekontrolowanej władzy: głosy opozycji zostały uciszone, przeciwnicy polityczni i krytycy wygnani na emigrację lub zamordowani. Masha Gessen doświadczyła tej historii na własnej skórze i tak też o niej opowiada. Jej fascynująca relacja o wzroście i rządach Putina jest znakomitym dziełem dziennikarstwa literackiego i przyniesie czeskiemu czytelnikowi niejedno zaskoczenie. Masha Gessen (ur. 1967) jest rosyjsko-amerykańską dziennikarką, pisarką i działaczką polityczną. Należy do najgłośniejszych i najważniejszych przeciwników rosyjskiego prezydenta Władimira Putina w zachodnich mediach. Urodziła się w moskiewskiej żydowskiej rodzinie, w 1981 roku przeprowadziła się z rodzicami do Stanów Zjednoczonych, a w 1991 roku powróciła do Rosji, gdzie w kolejnych dwóch dekadach pracowała dla wielu gazet, czasopism i stacji telewizyjnych, najpierw jako reporterka, a stopniowo na coraz wyższych stanowiskach. Ponadto była jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci ruchu gejowskiego i lesbijskiego w Rosji. Po dojściu Władimira Putina do władzy napotykała coraz większe trudności w życiu zawodowym i prywatnym. Pod koniec 2013 roku postanowiła wrócić do Stanów Zjednoczonych, przede wszystkim z obawy, że w ramach powszechnej akcji przeciwko homoseksualistom mogą jej odebrać adoptowane dzieci. Pisze dla szeregu znaczących gazet i czasopism, między innymi The New York Times, The Washington Post, New Statesman, Vanity Fair i Harper’s Magazine. Jest autorką kilku książek, obok Człowieka bez twarzy (2012) między innymi Words Will Break Cement. The Passion of Pussy Riot (Słowa przetrą cement. Pasja Pussy Riot, 2014) oraz The Brothers: The Road to an American Tragedy (Bracia. Droga do amerykańskiej tragedii, 2015) o braciach Carnajewach. Człowiek bez twarzy został dotąd przetłumaczony na ponad dwadzieścia języków.