Zbrodnie wojenne popełnione przez nazistów i krajowych kolaborantów w czasie drugiej wojny światowej osiągnęły niewyobrażalną skalę i różnorodność. Masowe mordy ludności cywilnej, dzieci, kobiet w ciąży, chorych i niepełnosprawnych, a także jeńców, rannych czy po prostu przeciwników reżimu wywołały słuszne żądanie opinii publicznej w kraju i na świecie, aby ukarać wszystkich zbrodniarzy wojennych. Systemy prawne państw europejskich w ogóle nie były przygotowane na masowe mordy i okrucieństwo ich wykonania. Dopiero klęska nazistów i powrót do państw prawnych umożliwiły nie tylko ich śledztwa, ale także skazanie zbrodniarzy wojennych. Wojna swoją niszczycielską siłą przekroczyła wszelkie wyobrażenia o ludzkiej agresji i wpłynęła na życie mieszkańców nie tylko Czechosłowacji w całej drugiej połowie XX wieku; wielu ocalonych do dziś jest przez to dotkniętych. Trudno uwierzyć, że ściganie ostatniego ujawnionego zbrodniarza wojennego, który popełniał swoje zbrodnie na terytorium dawnej Republiki Czechosłowackiej, przerwała dopiero jego śmierć w 2013 roku. Dziesiątki innych morderców, którzy jako strażnicy obozowi lub członkowie komanda SS uczestniczyli także w zabijaniu Czechosłowaków, są na progu trzeciej dekady XXI wieku ścigani przez prokuratury w Republice Federalnej Niemiec. Czas rozliczeń zatem jeszcze się nie zakończył. To, co jednak się zaczyna, to podważanie zbrodni, bagatelizowanie cierpienia ofiar i stopniowe zapominanie o okrucieństwach wojny. Pochłonięta potrzebą władzy, zadawania bólu i niszczenia perwersja jest od zarania ukryta w ludzkim społeczeństwie. Pokonaniem nazistów mroczne siły ludzkich natur nie zniknęły, lecz mogą być w każdej chwili na nowo wzbudzone. Za zbrodnię przychodzi kara, można by powiedzieć. Czy tak było w przypadku nazistowskiej wojny eksterminacyjnej? Jak do swoich czynów odnieśli się oskarżeni i skazani zbrodniarze? I jak zareagowały na nich Czechosłowacja, Republika Federalna Niemiec, Niemiecka Republika Demokratyczna i Republika Austrii?