Podobnie jak Pismo Święte, czwarty tom Legend Żydów obfituje w opowieści, proroctwa, cuda zmartwychwstania i rozważania teologiczne, o wielu z których uczeni Pisma jeszcze nie słyszeli. Na przykład o tym, że Jozue został połknięty przez wieloryba, groził mu los oedypsowy i że Mojżesz użył czarów, by wzmocnić intelekt Jozuego; że izraelscy zwiadowcy byli kapłanami i że są jak anioły: widzialni, gdy chcą być widziani, niewidzialni, gdy nie chcą być widziani; że na Kenaz zstąpił Duch Boży, dzięki czemu miał wizję, iż ten świat będzie istnieć tylko przez zaledwie siedem tysięcy lat, po których przyjdzie Królestwo Niebieskie; że miasto Luz pozostało nietknięte przez Sancheriba i Nabuchodonozora i nawet anioł śmierci nie ma władzy nad jego mieszkańcami, więc Luzanie, jeśli nie znudzą się życiem i nie opuszczą miasta, nigdy nie umierają; że wszyscy prorocy rodzą się swoim matkom w siódmym miesiącu ciąży; że matka Abnira, czarownica z En-dor, widziała Samuela, ale nie słyszała, co mówi, a Saul natomiast słyszał słowa Samuela, lecz go nie widział; że kiedy silny człowiek wstawił się w oczodół czaszki Abszaloma, zapadł się w niego tak, że wystawał mu na zewnątrz tylko nos; że świat został stworzony albo dla niezwykle pobożnych, albo dla bardzo grzesznych; dla pierwszych świat przyszły, dla drugich ten świat; że gdy Salomon poślubił córkę faraona, zstąpił z nieba archanioł Gabriel i zasadził w morzu trzcinę, na którą stopniowo odkładały się coraz większe osady, aż na wysepce zbudowano małą chatkę, która stała się zalążkiem osady, z której powstał Rzym; że Salomon panował nie tylko nad ludźmi, ale też nad zwierzyną polną, ptactwem niebieskim, demonami, duchami i nocnymi zjawiami, i że dobrze znał ich mowę, a wszystkie te istoty rozumiały go; że po poświęceniu Świątyni ulewne deszcze, które - zaczynając od miesiąca marcheśwan - co roku biczowały ziemię od samego Potopu, po raz pierwszy nie nadeszły i nigdy się już nie powtórzyły; że Eliasz jest psychopompem, którego zadaniem jest stać na skrzyżowaniach raju i kierować pobożnych do poszczególnych, im przeznaczonych siedzib; że znana arabska legenda o Al-Chadirowi (Al-Chidrze) ma wyraźne źródło w żydowskiej agadzie o Eliaszu; że pod koniec okresu perskiego Izrael został opuszczony przez ducha prorockiego, z czego wynikła konieczność kanonizowania tekstów świętych; że mężowie tego czcigodnego zgromadzenia dzięki mocy modlitw i nakładania rąk na tego, który skłania do grzechu, skutecznie wypędzili ze świata żądzę bałwochwalstwa, lecz żądzę pożądliwości, drugiego wielkiego nieprzyjaciela, wypędzić im się nie udało, i kiedy trzymali ją w niewoli trzy dni, w końcu musieli ją uwolnić, gdyż odkryli, że gdy tylko zniknie z świata żądza seksualna, nie da się znosić ani jednego jajka. Ten ostatni, najbarwniejszy tom tetralogii (po którym nastąpi już tylko bardzo obszerny indeks) kończy się opowieścią zapisaną w Księdze Estery, która stanowi ostatnie z pism Pisma. Dalsze dzieje Izraela i wszelkie doświadczenia jego ludu znamy jedynie na podstawie tradycji ustnej. Z tego powodu bohaterka ostatniej kanonicznej księgi nazwana została Estera, czyli Wenus, Jutrzenka, która wydaje światło nawet wtedy, gdy inne gwiazdy zgasły, a słońce jeszcze nie wzeszło. Czyny królowej Estery rzucają więc promienie światła na najciemniejszy okres dziejów Izraela. Żydzi za czasów Achaszweroszów przypominali gołębia, który chce przysiąść na gnieździe, chociaż w gnieździe czai się zakręcony wąż, lecz nie ma wyboru, bo z góry zniża się sokół i szykuje się, by go zaatakować. W Szoszan Żydzi znajdowali się w szponach Hamana, lecz i w innych krajach byli zdani na łaskę i niełaskę wielu śmiertelnych wrogów swojego narodu, gotowych posłuchać wezwania Hamana - zabijać i likwidować Żydów aż do całkowitego wyniszczenia.