Życie Glenys Carl, samotnej matki dzielnie wychowującej trzech synów, nie wyróżniałoby się niczym szczególnym (samotnych mateksą przecież tysiące), gdyby nie dramatyczne wydarzenie, które kazało tej w pełni ukształtowanej już kobiecie zadać sobie na nowo podstawowe pytania i całkowicie zmienić dotychczasowy tryb życia, środowisko, a nawet zawód.

Dwudziestoletni syn Glenys w wyniku poważnego urazu głowy zapadł w śpiączkę. Rokowania były bardzo niedobre: Scott miał już nigdy się nie obudzić. I prawdopodobnie tak właśnie by się stało, gdyby nie interwencja matki, która najpierw pokonała kilka tysięcy kilometrów, by jak najszybciej znaleźć się w Sydney u boku syna, a potem pielęgnowała go dzień i noc, by po trzech miesiącach doczekać się cudu - Scott otworzył oczy i zaczął porozumiewać się na migi. Tym samym zakończył się etap leczenia w szpitalu i rozpoczęła się rehabilitacja. Po krótkim pobycie w ośrodku rehabilitacyjnym okazało się jednak, że Scott jest faszerowany lekami uspokajającymi, a personel nie oczekuje u pacjenta żadnych postępów. Scott nie mówi, nie siedzi, nie chodzi i może poruszać tylko jedną ręką. Zdesperowana Glenys postanawia zabrać syna do wynajmowanego mieszkania i zorganizować rehabilitację w warunkach domowych. Doskonale zdaje sobie jednak sprawę z tego, że sama nie podoła temu zadaniu - zabiegi rehabilitacyjno-pielęgnacyjne wymagają zbyt wiele czasu i siły fizycznej.