Kto otworzy jedną z najpiękniejszych książek ostatnich lat, Atlas odległych wysp, może zgubić się dla świata jak Robinson Crusoe, poczuć morze, usłyszeć brzeg i mewy, zobaczyć lodowce i skały. A pod stopami delikatny piasek. W dzisiejszym zglobalizowanym świecie wydaje się prawie niemożliwe, by nadal istniały miejsca trudne do osiągnięcia. A jednak Judith Schalansky je znalazła: pięćdziesiąt odległych wysp, pięćdziesiąt kropek na oceanach świata, noszących baśniowe nazwy jak Wyspa Samotności, Pukapuka, Fangataufa czy Wyspa Zawodu. Autorka z lekkością opowiada tak absurdalne historie, jakie zdoła wymyślić może jedynie rzeczywistość ograniczona do kilku kilometrów kwadratowych zagubionych gdzieś na oceanie. To opowieści o rzadkich zwierzętach, dziwnych ludziach, o rozbitych niewolnikach i samotnych przyrodnikach, zaginionych odkrywcach i obłąkanych latarnikach, o zapomnianych żeglarzach i buntownikach, historie o tęsknocie i rozłące… „Kartografia powinna wreszcie być pojmowana jako gatunek poetycki, a atlas jako piękna literatura” - oświadcza młoda autorka i projektantka graficzna, która jako dziecko dorastała w NRD i często podróżowała palcem po mapach. Na dowód przedstawia dzieło artystyczne topograficzne i typograficzne, jednocześnie informacyjne i marzycielskie, składające się z oryginalnego rękopisu i własnoręcznie wykonanych map w pięciu specjalnie dobranych odcieniach.