Bajeczne wyspy Oceanu Spokojnego zawsze pobudzały wyobraźnię Europejczyków. Tylko nieliczni jednak rzeczywiście tam dotarli, aby móc podziwiać piękno półnagich kobiet, zachód słońca nad szeleściącymi plażami, a także rzeźbiarskie czy tatuażowe sztuki Polinezyjczyków. Czechem, któremu to w wielu względach się spełniło (jeszcze przed nadejściem globalizacji), jest etnolog Miloslav Stingl, żyjąca legenda literatury podróżniczej. „Czy na świecie jeszcze istnieje czułość? Czy jest cisza, nieprzerwany nurt szczęścia, czy istnieje na świecie raj? Raj na ziemi... Mówią, że tak. Że istnieje! Etnograf nazywa go Polinezją. A geograf - Wyspy mórz południowych,” napisał Stingl we wstępie do beznadziejnie wyprzedanej książki z 1974 roku. Zaktualizowane i opatrzone komentarzem opowiadanie o urokach i tajemnicach Tahiti, Samoa, Nowej Zelandii, Markizów czy Wyspy Wielkanocnej przynosi nie tylko klasyczne i błyskotliwe spostrzeżenia Stingla, oparte na jego fachowej erudycji, lecz także zupełnie nowe fragmenty poświęcone kolejnemu polinezyjskiemu zjawisku: kanibalizmowi. Czy wiedzieliście, że nowozelandzcy Maorysi wyrabiali z ludzkich kości nawet klamerki do prania i fletki? Że Markizończycy, tatuażami pokryci od stóp do głów, dosłownie pokochali ludzkie mięso? I że na wyspie Rapa Nui - pełnej mitycznych posągów moai - istnieje jaskinia Ana Kai Tangata, co nie oznacza nic innego niż Jaskinia kanibali? O tym wszystkim opowiada Stingl, już osiemdziesięciolatek, w Wyspach piękna, miłości i kanibali, do których wkrótce dołączy druga część przybliżająca podróże Stingla po Melanezji i Mikronezji.