Trzon książki stanowi trio esejów, z których każdy poświęcony jest jednemu z żywiołów. Ogień spotyka się z wodą, ożywiany jest przez powietrze, które go podsyca, i opiera się na ziemi, która go żywi. Ogień przekształca i przemienia; ogniste kształty wznoszą się, podczas gdy powietrzne unoszą się, wodne opadają, ziemskie spadają. Ogniste postacie się rozpraszają, a ziemskie rozpadają się, podczas gdy powietrzne formy się rozplýwają, a wodne odpływają. Spróbujmy otworzyć naszą wyobraźnię na mowę żywiołów; oferuje nam język, którego pojęcia, uczucia i obrazy już w nas istnieją - i tylko dzięki temu czasami możemy zrozumieć coś, a czasami kogoś (nawet siebie). Żywioły oddziałują na nasze zmysły i wprawiają je w ruch. Wzrok to zdolność postrzegania światła - a ogień światło wydziela, powietrze je przepuszcza, woda odbija i załamuje, ziemia pochłania. Również słuch każdy z żywiołów obwieszcza inaczej: ogień trzaska i huczy, powietrze wieje, świszczy i gwiżdże, woda szemrze, szumi i pluszcze, ziemia dudni i grzmi. Jako proste formy cielesności - somatyczności - żywioły są jednak przede wszystkim dotykalne - i w tym sensie - jak znów podpowiada geniusz czeskiego języka - rzeczywiście materialne. Przeredagowane i rozszerzone wydanie książki Zdeňka Neubauera, czeskiego przyrodnika i filozofa, przygotował jej współautor Tomáš Škrdlant.