Rozmowa książkowa z opatem klasztoru želivskiego Bohumilem Vítem Tajovským (1912-1999) przedstawia całe jego życie: dzieciństwo na okolicach Havlíčkowego Brodu, studia seminaryjne, wstąpienie do premonstratensów, życie w klasztorze želivskim w okresie Republiki Czechosłowackiej, lata wojenne, karierę nauczyciela w gimnazjum w Humpolcu, wybór na opata, aresztowanie (w związku z tzw. czechowskim cudem w Číhošti) i pierwszy kościelny proces monstracyjny, lata spędzone w komunistycznych więzieniach, pracę robotnika leśnego i palacza, tajne pełnienie obowiązków opata, upadek komunizmu oraz powrót wspólnoty zakonnego do klasztoru želivskiego. Życiorys opata Tajovskiego odzwierciedla dramatyczne wydarzenia, które przetoczyły się przez czeskie społeczeństwo w XX wieku. W swoich wspomnieniach Tajovský przywołuje także wiele postaci, które spotkał - czy to Jakub Deml, Josef Florian, Jan Zábrana, Josef Beran, Jan Masaryk, Dominik Pecka, Josef Toufar, Jan Zahradníček, Bohuslav Reynek, Suzanne Renaud, Jan Zrzavý, Anastáz Opasek, Josef Zvěřina, Václav Renč, Pavel Tigrid czy Václav Havel, ale także na przykład Gustáv Husák. Jego wspomnienia stanowią zarówno cenne świadectwa, jak i przestrogę dla przyszłych pokoleń. Kiedy po upadku komunizmu jeden z dziennikarzy zapytał go, czy wybaczył swoim oprawcom z lat 50., odpowiedział: „Wybaczyłem wszystkim całkowicie. Wybaczamy bowiem z serca, lecz w pamięci pozostaje nam przeszłość, abyśmy w przyszłości nie dopuścili do powrotu takiego zła.” Opat Tajovský zmarł w murach swego ukochanego klasztoru dokładnie pół wieku po tym, jak w Číhošti za plecami ks. Toufara poruszył się krzyż. „Jest jednym z zupełnie niezwykłych świadków wiary XX wieku. Jego postawa nigdy nie należała do tych zwykłych - była pełna determinacji, odwagi i zdolności znoszenia cierpienia.”