To, co współcześnie nazywane jest sztuką ludową, w przeszłości było częścią codziennego życia człowieka. Ludowy wytwórca pracował z praktycznym celem, a jego wyroby cechowała doskonała harmonia materiału i techniki, funkcji i zdobienia. Każda rzecz, którą wykonał, musiała jednocześnie służyć i się prezentować; łączyła w sobie piękno materiału, dekoracji i użyteczności. Mieszkańcy Liptova przetwarzali materiały naturalne i wytwarzali przedmioty służące im w codziennym życiu. Najczęściej używane były przedmioty z drewna potrzebne w gospodarstwie domowym i rolnym, a także meble. Z wikliny, korzeni i słomy pleciono kosze i koszyki, garncarze wyrabiali i wypalali gliniane dzbany, misy, garnki, naczynia żaroodporne i także kafle. Pasterze wykuwali góralski sprzęt gospodarski, formy do serów oraz czerpaki do żętycy. Ich stroje charakteryzowała tzw. valaska uroczystość - bogato zdobione pasy, kieszenie, kapelusze, klamry i sprzączki. Z wełny owczej ludzie wyrabiali sukno, które służyło im do odzieży, szyli z niego zimowe obuwie i używali jako przykrycia. Z owczych skór zręczni rzemieślnicy szyli duże męskie i damskie kożuchy, a także zdobione bezrękawniki. Kobiety przetwarzały włókna lniane i konopne, tkały z nich płótno, które ozdabiały tkanymi lub haftowanymi wzorami. Drukarze na tkaninach farbowali bieliznę indygo i odbijali na niej piękne kolorowe wzory. Pocieszające jest, że niemal wszystkie techniki i metody wytwórcze oraz rzemieślnicze w regionie zachowały się do dziś jako żywa tradycja. Wstępne teksty do każdego rozdziału są w języku angielskim.