Niniejsza książka jest efektem wieloletnich kwerend. Dotyczy artystów i krytyków sztuki urodzonych na terytorium Rzeczpospolitej Obojga Narodów (Polaków, Ukraińców i Żydów) oraz twórców z Austrii, Czech i Węgier. Teksty łączy charakterystyka rzadziej podejmowanych aspektów działań artystów z dala od ojczyzn.

W części dotyczącej Wiednia syntetycznie omówiono: kształcenie artystów z ziem polskich w Kunstgewerbeschule (1868-1914) i Akademie der bildenden Kunste (1726-1938) oraz rolę Kazimierza Pochwalskiego jako jej profesora; kontakty kilku generacji artystów polskich i czeskich z Wiener Secession oraz różnice w strategiach ich działań. Z kolei tekst o Antonim Lange przedstawia twórczość lwowskiego Austriaka. Paryskie konotacje dotyczą tu: Mieczysława Golberga i Adolfa Baslera – promotorów tamtejszej polskiej kolonii artystycznej; sytuacji obcokrajowców w atelier Antoine’a Bourdelle’a. Monachium ogniskuje relacje Jaroslava Věšína i Józefa Brandta oraz odniesienia dla polskiej kultury u ‘progu nowoczesności’ (1892-1914). Rolę twórczych spotkań podkreślają teksty o węgierskiej rzeźbiarce Elzie Kövesházi Kalmár i o europejskiej ‘podróży’ Dirce chrześcijańskiej Henryka Siemiradzkiego.

Prezentowane efekty badań punktowo uzupełniają mozaikę europejskich kontaktów artystycznych.