Autor poszedł na front w wieku 18 lat, prosto ze szkoły, na najbardziej krwawy odcinek leningradzkiego i wołchowskiego frontu. Jako żołnierz Armii Czerwonej dotarł aż do Berlina. Cudem ocalał. Swoje wspomnienia z wojny spisał po to, by uwolnić się od strasznych przeżyć. Czytelnik nie znajdzie w nich ani lekkiej lektury, ani hurra-patriotycznych opisów walk. Treścią jest relacja o rzeczywistej postaci wojny na froncie wschodnim, o której milczą oficjalne publikacje oraz literatura wspomnieniowa. Przy kartach tej książki jeży się włos na głowie - tak otwarta relacja o drastycznych czynach po obu stronach frontu nie ma sobie równych. Do tej pory byliśmy przyzwyczajeni czytać o okrucieństwach nazistowskich armii na froncie wschodnim; i o nich tu mowa, ale przede wszystkim jest to wstrząsające świadectwo, jak drastycznie radzieccy dowódcy traktowali własnych żołnierzy, jak bez namysłu i jakiegokolwiek śladu taktyki pędzili ich naprzeciw wroga. Niemcy, w miarę możliwości, oszczędzali swoje ludzkie zasoby; po drugiej stronie frontu o czymś takim nie było mowy. Potworne praktyki NKWD i SMERSZ zwróciły się potem także przeciw ludności na zajętych terytoriach. Radzieccy żołnierze grabili i gwałcili na bezpośredni rozkaz dowództwa… Książkę ilustrują unikalne fotografie samego autora, dalej zdjęcia D. F. Onochina, oficjalnego fotografa dywizji, w której służył Nikulin, oraz H. Vierse, niemieckiego żołnierza, który walczył po drugiej stronie frontu i długo po wojnie poznał się z autorem i zaprzyjaźnił.