Douglas Murray błyskotliwie opisuje historię masowej imigracji do Europy - jej początki w powojennym niedoborze siły roboczej, jej nasilenie przy łączeniu rodzin i wreszcie humanitarne usprawiedliwianie otwartych granic. Od II wojny światowej po współczesność powstają i rosną ogromne, nieprzystosowane kolonie imigrantów, mimo to „przybycie milionów nie musiałoby być trąbą sądu ostatecznego, gdyby Europa nie utraciła wiary w swoją cywilizację, tradycję i uzasadnione prawo do własnego istnienia”. Wyczerpany i obciążony historyczną winą kolonializmu oraz rasizmu Zachód nie jest w stanie bronić wolności obywatelskich i praw przed religijnie pewną siebie kulturą islamu, która nie zna rozdziału Kościoła od państwa. Murray ukazuje dramatycznie narastający konflikt większościowego społeczeństwa z elitą intelektualną, która zamierza wymienić europejski naród. Dokładnie analizuje jej akademickie sztuczki, wykręty i kłamstwa oraz jej ideał „moralnie wyższej uniwersalnej ludzkości” bez rozróżnienia kulturowego, utopijną wizję niespójnego, wieloetnicznego społeczeństwa opartego jedynie na prawach człowieka. Jak proroczo napisał G. K. Chesterton, przeciw ideologii bezgranicznego mieszania się wszystkich ze wszystkimi pewnego dnia instynktownie buntują się miliony i wybucha starcie między tłumem a opętaną internacjonalną klasą. Niezależnie od tego, jak potoczy się nadchodzący konflikt, według Murraya nie będzie to już Europa, jaką dotychczas znaliśmy.