Ashdown, nie do przeoczenia i ponuro piękna rezydencja na morskich klifach, dominująca nad okolicą - niegdyś akademik, później prywatna klinika dla pacjentów z zaburzeniami snu. To właśnie tutaj, w dwóch okresach czasowych, splatają się losy kilku osób: studentki Sary i Roberta, dyrektora kliniki doktora Duddena oraz krytyka filmowego Terry’ego. Pobyt w tym opuszczonym miejscu z labiryntem korytarzy i tajemniczą piwnicą odcisnął piętno na każdym z nich, wyznaczył ich dalsze kroki i sprowokował przełomowe oraz często fatalne decyzje dotyczące siebie i innych. Sara cierpi na narkolepsję i nie potrafi odróżnić snu od rzeczywistości. Robert poszukuje własnej tożsamości, podobnie jak Terry docieka losów zaginionego filmu Salvatora Ortesa. Nieco ekscentryczny lekarz toczy z kolei osobistą walkę ze światem. Angielski prozaik Jonathan Coe mistrzowsko splata ich losy aż do całkowicie logicznego rozwiązania, które jednak czytelnik pozna dopiero po przeczytaniu trzech załączników umieszczonych na końcu powieści. Autor z finezją miesza komizm z tragicznym, patos z farsą, napięcie z rozluźnieniem; jedną z jego wyrafinowanych technik jest ujawnienie imienia postaci na początku, a nazwiska dopiero na końcu - w najmniej dogodnym momencie. Efekt końcowy jest oszałamiający, powieść działa jak puzzle: fabuła stopniowo, niemal niezauważalnie narasta, a wszystkie drobne, na pozór błahe powiązania idealnie do siebie pasują. Nie brakuje tu niespodzianek i nagłych zwrotów akcji; jedyną przykrością jest fakt, że powieść gdzieś się kończy…