Peter Wilmot poznał Misty na uczelni artystycznej. Oprócz brodawki przekłutej szpilką i swetra umazanego krwią, zwróciła jego uwagę czymś jeszcze. Mieszanka odrazy i podziwu doprowadziła do małżeństwa i życia w kamiennym domu na wyspie Potchkeysea. Wszystko, co człowiek robi, to autoportret. Misty chciała zostać malarką, ale ciąża uniemożliwiła jej to - zamiast tego skończyła jako kelnerka i pokojówka, pulchna, śmierdząca kobieta, która zapisuje swoją historię w formie pamiętnikowych zapisków dla męża. Dla ciebie, drogi Peterze. Ty szumowino. Próba samobójcza Petera, która pozostawi go w stanie wiecznego śpiączki, sprowadza ją z powrotem do sztuki. Misty zaczyna malować: impulsywnie, automatycznie. Jakby tylko rejestrowała wizje. Jakby czyjaś ręka prowadziła jej pędzel. Prawdziwa sztuka powstaje tylko z cierpienia. Potem odkrywa, że mąż potajemnie pisał na ścianach domów, które naprawiał, złowieszcze proroctwa o wyspie, na którą nikt "obcy" nie powinien wchodzić; o wyspie, której społeczność ktoś ma ocalić swoimi obrazami. Ojciec Petera nie żyje, ale brakowało nekrologu. Sam Peter miał we krwi mnóstwo tabletek nasennych, których nigdy nie brał. A potem topi się córka Misty, Tabi. Zbrodnie przeciwko całej grupie mieszkańców. Zbawienie ma bardzo blisko do apokalipsy. Palahniuk za każdym razem zagłębia się w inne rejony... W tym dziele koncentruje się na grafologii, a także na chorobach słynnych artystów. Za kluczowe zdanie Dziennika można uznać: Skąd czerpiesz inspirację? Obrazy Misty Marie Wilmot powstają z czystego bólu. I z przymusu. Krytyka rzadko kiedy zgadza się, że Dziennik jest najbardziej ambitnym dziełem autora od legendarnego Klubu pięściarzy.