Najnowsza powieść Toni Morrison w wielu aspektach przypomina jej najlepszą i najbardziej cenioną książkę - Umiłowaną. Zbieżny jest nie tylko temat niewolnictwa, ale też sposób, w jaki pisarka go ujmuje. Historie poszczególnych postaci, które podobnie jak w Umiłowanej są przede wszystkim kobiece, opowiedziane są z niezwykłą intensywnością, która głęboko porusza czytelnika. Akcja powieści osadzona jest w czasach, gdy Amerykanie dopiero zaczynali wykorzystywać pracę niewolników. Prawdziwe brzemię dziejów i poruszone osobiste losy dźwiga na swoich barkach początkowa i kluczowa narratorka Miłosierdzia: cały utwór otwiera wyznanie Florens, które podsumowuje trudną drogę czarnej niewolnicy ku wewnętrznej wolności. Jej dosłowną, niewolniczą miłość do afrykańskiego kowala spowodowało uprzednie odrzucenie miłości macierzyńskiej, w rezultacie czego Florens traci szansę na przyszłe szczęście właśnie w momencie, gdy mogła je osiągnąć. I przewrotnym zrządzeniem losu spotyka się z matką ponownie, w pewnym sensie, dopiero na stronach końcowych książki… Dziewiąta powieść Toni Morrison jest więcej niż godnym kontynuacją tego, co John Updike nazwał „wzniesionym i koniecznym projektem literackim mającym na celu ukazanie okrucieństw niewolnictwa i trudności, z jakimi borykają się Afroamerykanie”. Autorka porusza tu wprawdzie tak zwane wielkie tematy, jak uprzedzenia rasowe, poniżenie i brak wolności, lecz w ostatecznym rozrachunku Miłosierdzie jest znacznie bardziej poetyckie i wieloznaczne, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.