Siedmioczęściowa saga opowiada o wydarzeniach sławnych i burzliwych czasów XV wieku w Królestwie Czeskim. Być może żadna inna historyczna epoka naszych dziejów nie jest w wyobrażeniach tak kontrowersyjna jak właśnie husytyzm. Tamten czas jest dla opisu historycznego tym bardziej skomplikowany, że obie strony, katolicka i chalewicka (kalwińska/kaliśnicka), miały w pewnym sensie rację, ale jednocześnie obie dopuszczały się niesprawiedliwości. Być może po raz pierwszy w naszej literaturze pojawia się dzieło, które rozgrywa się w obu zwaśnionych obozach, nie faworyzując żadnego z nich. Historycznie wiernie opisane wydarzenia tworzą tło czytelnej i pełnej napięcia opowieści o rozgałęzionej rodzinie Prokopów, której członkowie stają przeciwko sobie wskutek nieubłaganego losu. Przedostatni tom całej sagi przedstawia lata, kiedy czeski król Jerzy z Podiebradów był na szczycie swojej potęgi. To właśnie wtedy udało mu się przełamać opór sąsiednich krajów Korony Czeskiej. Jednak wzmacnianie władzy monarchy, który w oczach reszty Europy nosił łatkę heretyka, oznaczało nasilanie się nacisku przeciwko niemu. I jak już wielokrotnie w przeszłości, papieskiej polityce udało się podburzyć przeciw ziemiom czeskim króla Węgier. Jerzy z Podiebradów był jednak nie tylko zręcznym wojownikiem, lecz także nadzwyczajnym dyplomatą. Ponadto musiał nieustannie zmagać się z krajową opozycją katolicko myślącego szlachty oraz z żądaniami kościoła. Szósty tom epopei kończy się śmiercią Jerzego z Podiebradów. W środowisku walk i intryg stopniowo umierają członkowie także drugiego pokolenia rodu Prokopów, a na ich miejsce wchodzą dzieci i wnuki. Ich świat nie jest już wypełniony pierwotnymi ideałami ruchu kaliszyckiego, lecz pragmatyczną walką o majątek i pozycję. W wielu przypadkach także dążeniem do zwykłego ludzkiego szczęścia. Opowieść ponownie zabiera nas do Pragi, Písku, Pilzna i innych miast, ale także na rożmberskie i podiebradzkie posiadłości, na Górne Węgry, do Rzymu i wraz z poselstwem czeskiego króla do innych krajów.