Pierwsza w literaturze skrzypcowej Passacaglia na skrzypce solo jest godną poprzedniczką solowych sonat J.S.Bacha. Nasuwając skojarzenia muzyczne, formalne, a także czysto instrumentalne z powstałą prawie pół wieku później Ciacconą z Partity d-moll, z punktu widzenia dydaktycznej przydatności jest do niej znakomitym przygotowaniem.
Niniejsze wydanie utworu oparte zostało na urtekstowej edycji Denkmler der Tonkunst in sterreich, t.XII (E.Luntz) Wiedeń, 1905. Opracowanie wykonawcę obejmuje palcowanie, smyczkowanie, artykulację i dynamikę. Jedyne autorskie oznaczenie dynamiczne w t. 130 podano zgodzie z autografem w pełnym brzmieniu. [Antoni Cofalik]