Celem książki jest próba określenia, jak uczucia i ich ekspresja wykorzystywane są przez członków współczesnego społeczeństwa polskiego do kształtowania wzajemnych relacji i uzgadniania przebiegu interakcji. Z perspektywy socjologii emocji Autorka opowiada, jaki użytek robią ludzie z przyrodzonej zdolności do odczuwania i wyrażania emocji wtedy, gdy poruszają się w przestrzeni wielkiego miasta, kontaktują się ze współpracownikami, czy dyskutują o wartościach.
Książka opowiada o emocjach. Dla socjologa jest to temat bardzo trudny, jak i fascynujący zarazem. Z jednej strony wierzymy, że ludzkie uczucia są tym, co najbardziej wewnętrzne, że stanowią autonomiczne i niepoznawalne treści życia psychicznego człowieka. Z drugiej zaś strony dostrzegamy, że przeżycie, które nazywamy emocjonalnym, ma istotny komponent o charakterze społecznym: emocje wyrastają na gruncie konkretnych sytuacji społecznych, a ich ekspresja, a nawet samo doświadczenie, pociąga za sobą określone społeczne następstwa.
To czyni z emocji przedmiot zainteresowania socjologii: ludzie nie tylko doświadczają pewnych uczuć w wyniku kontaktu z innymi, lecz także dają im wyraz, usiłują wzbudzić określone emocje u partnerów interakcji, komunikują się za pomocą ekspresji emocjonalnej. W ten sposób emocje są wprowadzane celowo lub nie, świadomie bądź nieświadomie do przestrzeni społecznej i na tę przestrzeń zwrotnie wpływają.