W książce zilustrowane są rola i znaczenie przedmiotów w okresie powojennego niedoboru. Autorka analizuje zróżnicowane materiały (oficjalne dokumenty, pamiętniki i wspomnienia, beletrystykę, filmy, fotografie, plakaty), które traktuje jako źródło wiedzy o sposobach funkcjonowania przedmiotów oraz wyobrażeniach na ich temat. Przedstawia trzy studia przypadku zorganizowane wokół kategorii przedmiotów znalezionych, gościnnych i nowych, które oświetlają z różnych perspektyw relacje między przedmiotami i podmiotami.
Życie rzeczy w powojennej Polsce to opowieść o kilku latach po drugiej wojnie światowej z perspektywy codziennych przedmiotów nie tylko tych rzeczywistych, ale również wyobrażonych. O poszukiwaniach ukrytego skarbu, o gościnnych przedmiotach na Ziemiach Odzyskanych, o szabrze wprawiającym rzeczy w nieustanny ruch z rąk do rąk, o zachodnich darach płynących do Polski, wreszcie o wizjach nowych przedmiotów kształtujących nowy socjalistyczny porządek. To również opowieść o długu zaciągniętym u poprzednich właścicieli przejmowanych przedmiotów, który staje się nieusuwalną częścią polskiej tożsamości.
Nie jest to jednak historia rzeczy, ale próba dotarcia do historii w rzeczach nie rekonstrukcja biografii konkretnych przedmiotów, ale poszukiwanie zastygłych w nich pragnień i fantazji polskiej kultury. Jakie emocje i pragnienia rzeczy pobudzały? W jaki sposób nadawano im nowe znaczenia? W jaki sposób przedmioty były używane do organizowania i przekształcania emocji niepewności, obaw, ale i nadziei? Jaką rolę widziała w nich nowa władza i jak wykorzystywała je do budowy nowego porządku?