Monografia przybliża ewolucję zawodu inżyniera i zagadnienie kształcenia inżynierskiego na przestrzeni wieków, wskazując na jego różnorodność i odmienny przebieg w poszczególnych krajach, omawia aktualne systemy kształcenia, podkreślając przestarzałą strukturę uczelni technicznych, sformalizowanie kształcenia i zły dobór przedmiotów, nie zawsze skorelowany z programem studiów, a także wskazuje na perspektywy jego rozwoju i kierunki modernizacji. Szczególną wartością publikacji są rozdziały, w których autor ocenia jakość i wyniki procesu dydaktycznego oraz przedstawia perspektywy rozwoju studiów technicznych. Za kluczowe w tym zakresie autor uważa odpowiednie przygotowanie dydaktyczne kadry naukowej, strukturę jednostki oraz podstawowe formy przekazu wiedzy. Wprowadzone do omawianych treści syntezy utrwalają istotne zagadnienia, a liczne wykresy i schematy porządkują wiedzę.