Zygmunt Krauze ujmująco szczerze, ale i przewrotnie odpowiada na nie zawsze wygodne pytania o przekonania, prywatne życie i twórczość. Bo o poważnych sprawach, takich jak kultura muzyczna, polityka czy miejsce artysty w świecie, można rozmawiać bezpretensjonalnie. Kompozytor, którego najlepszym przyjacielem jest fortepian, zajmująco opowiada o swoich paryskich losach, o byciu artystą w czasach PRL-u. Dyskutuje z Michałem Mendykiem o dziedzictwie Johna Cage\'a, znaczeniu muzyki tradycyjnej dla muzyki poważnej, eksperymentach Warsztatu Muzycznego i o twórczości Władysława Strzemińskiego. Dystans do siebie, poczucie humoru, ciekawość i otwartość na eksperyment, charakterystyczne dla twórczości autora III Koncertu fortepianowego Okruchy pamięci, ujawniają się i tutaj, w osobie artysty o światowej renomie, zapewne także dzięki bezpośredniości interlokutora.