Przygotowujemy dzieci na świat, który bezpowrotnie zniknął. Zawozimy dzieci parowym pojazdem do wirtualnej rzeczywistości i twierdzimy, że to dla ich dobra. Ta książka twierdzi inaczej i stara się pokazać, jakie środki transportu prowadzą społeczeństwo nie ku przyszłości, lecz wstecz. Jest jedna zabawna gra towarzyska. W kręgu ustawione są krzesła, a wokół nich stoją ludzie. Krzeseł jest dokładnie o jedno mniej niż osób. Na komendę mają usiąść - kto nie zdąży, odpada z gry. Nie ma gdzie usiąść. W znacznym stopniu jest to alegoria życia. Społeczeństwo ludzkie gra tę grę także w realnym świecie. Sukcesywni znajdują w niej swoje miejsca, nieudaczni poruszają się w cieniu peryferii. W tym świecie celem wychowania i edukacji powinno być znaleźć jak najwięcej miejsc dla każdego, ponieważ zbyt wielu ludzi na peryferiach zmienia grę w sytuację trudną, a nawet w horror. Co jeśli jednak ludzkość znalazła się w sytuacji, w której pierwotne zasady gry przestały obowiązywać, ponieważ krzesła nie są pod ręką, lecz ukrywają się gdzieś w nieprzejrzystej przestrzeni poza natychmiastowym zasięgiem, a do tego cały czas się poruszają? Do ich odnalezienia potrzebne są umiejętności, które trzeba sobie przyswoić. Zamiast tego przyswajacie jednak umiejętności, które prowadzą was zupełnie w innym kierunku. W takiej sytuacji jesteśmy teraz i robimy niewiele, by to zmienić. „Nie ma żadnych torów do dobrej przyszłości, które potrafiłyby pominąć edukację. Książkę No Future można uważać za podniesiony palec, który w czeskim kontekście podsumowuje (może ostatnie) ostrzeżenie dla naszego narodu. Na Republikę Czeską nikt nigdzie nie będzie czekał. Oby ta książka wpadła wam w ręce tak samo dobrze jak mnie.” Tomáš Sedláček, ekonomista