Przekonanie, że dziecko musi zostać poddane społecznej i kulturowej obróbce dotyczącej jego umysłu, emocji i ciała czyli tytułowemu cywilizowaniu towarzyszy zachodnim praktykom wychowawczym przynajmniej od czasów Oświecenia. Choć procesy te nie są zjawiskiem nowym, ich intensyfikacja i wieloaspektowość realizowanie wielu, często sprzecznych założeń i oczekiwań wobec dzieci są warte analizy. W książce przyglądamy się cywilizowaniu dzieci w różnych kontekstach historycznych, łącząc metody i perspektywy kulturoznawstwa, antropologii społecznej, historii sztuki, prawa i socjologii. Interdyscyplinarność tego ujęcia służy pokazaniu złożoności procesów społecznego wychowania. Wraz z autorkami rozdziałów czytamy na nowo teorię Norberta Eliasa przez pryzmat badań dzieci i dzieciństwa, zwracając szczególną uwagę na rolę i sprawczość dzieci w tych procesach.