Douglas Murray błyskotliwie opisuje historię masowej imigracji do Europy - jej początki w powojennym niedoborze siły roboczej, jej nasilenie przy łączeniu rodzin i wreszcie humanitarne usprawiedliwianie otwartych granic. Od II wojny światowej po współczesność powstają i rosną ogromne, nieprzystosowane kolonie imigranckie, jednak „przyjście milionów nie musiałoby być trąbką ostatecznego sądu, gdyby Europa nie utraciła wiary w swoją cywilizację, tradycję i uzasadnione prawo do własnego istnienia”. Wyczerpany i obarczony historyczną winą kolonializmu i rasizmu Zachód nie jest w stanie bronić swobód obywatelskich i praw przed religijnie pewną siebie kulturą islamu, która nie zna rozdziału kościoła od państwa.

Murray ukazuje dramatycznie narastający spór większościowego społeczeństwa z elitą intelektualną, która zamierza wymienić europejski naród. Dokładnie analizuje jej akademickie sztuczki, wykręty i kłamstwa oraz jej ideał „moralnie wyższej, uniwersalnej ludzkości” bez kulturowych rozróżnień - utopijną wizję niespójnego, wieloetnicznego społeczeństwa opartego jedynie na prawach człowieka. Jak proroczo napisał G. K. Chesterton, przeciwko ideologii bezgranicznego zlania się wszystkich z wszystkimi pewnego dnia instynktownie zbuntują się miliony i wybuchnie starcie między tłumem a opętaną internacjonalną klasą.

Niezależnie od tego, jak potoczy się nadchodzący konflikt, według Murraya nie będzie to Europa, jaką dotąd znaliśmy.