Dr hab. Zofia Pomirska, językoznawca, dydaktyk, adiunkt w Zakładzie Polonistyki Stosowanej Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego, autorka programów i podręczników szkolnych do języka polskiego oraz publikacji z zakresu dydaktyki języka polskiego, współpracownik ośrodków doskonalenia nauczycieli, specjalista zarządzania projektami. Książka Zofii Pomirskiej jest z pewnością ważną pozycją zarówno dla praktyków, jak i lingwodydaktyków, dotyczy bowiem problemów, z którymi polska szkoła mierzy się od lat. Ciągle szuka się odpowiedzi na pytania, czym są specyficzne trudności w uczeniu się, kim jest uczeń o specjalnych wymaganiach edukacyjnych, jak te wymagania definiować, jak realizować i wreszcie, jak oceniać tę realizację. Szczególnie dużo wątpliwości, uprzedzeń i mitów narosło wokół specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania. Dysleksja w powszechnym odbiorze często kojarzy się nie tyle z problemami uczniów nią dotkniętych oraz szukaniem środków zaradczych, ile z chęcią wykorzystania tego zjawiska (niejednokrotnie uważanego za fikcyjne) do nieuczciwego wobec innych uczniów obniżania wymagań. Tym bardziej cenne jest ciągłe badanie i objaśnianie specyfiki tego typu trudności oraz poszukiwanie skutecznych rozwiązań dydaktycznych. W tym zakresie przedstawiona do recenzji książka otwiera kolejne perspektywy tak badawcze, jak i praktyczne, wskazuje mianowicie na potrzebę inkluzji. Zjawisko włączania w powszechny system oświaty wszystkich uczniów, nie tylko niepełnosprawnych, ale także osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi (dodajmy, że również dzieci z różnorodnymi doświadczeniami migracyjnymi) ma w założeniu skutecznie przeciwdziałać wykluczeniu społecznemu. Takie podejście wymaga przebudowania myślenia o szkole jako instytucji. Autorka podkreśla, że ma być ona \"szkołą dla wszystkich\", w myśl zasady, że \"to nie uczeń ma dostosować się do wymagań szkoły, a szkoła do potrzeb ucznia\". Z recenzji dr hab. Agnieszki Rypel, prof. UKW